Był jedną z barwniejszych postaci w dziejach. Aleksandrowi Macedońskiemu Ateńczycy i Rzymianie wznosili posągi, Egipcjanie nadali mu tytuł faraona, a Babilończycy koronowali na króla.

Starożytny władca rozpoczął podbój państwa perskiego zwycięską bitwą nad Granikiem (22 maja 334 p.n.e.). Persja na ówczesne czasy była monarchią światową. W swojej rozległej ekspansji dotarł aż do Indii, opanował Egipt. Z kolei na zachód Europy nie wyruszył.

Dokonania młodego władcy macedońskiego w IV w. p.n.e. na pewno robiły wrażenie. Gdy umierał w Babilonie miał zaledwie 33 lata, a rozpiętość jego imperium ze wschodu na zachód wynosiła wówczas 5 tys. km.

Czyny Aleksandra szybko obrastały w legendę. Z jego postacią związanych jest mnóstwo anegdot. Jedna z najbardziej znanych dotyczy węzła gordyjskiego.

We Frygii, było miasto Gordion, założone przez ojca słynnego króla Midasa. W świątyni Zeusa, wybudowanej w mieście znajdował się wóz, przywiązany bardzo skomplikowanym węzłem. Wyrocznia przepowiedziała, że jeśli komuś się uda rozwiązać ten węzeł, zdobędzie panowanie nad światem.

Co zrobił Aleksander? Obejrzał węzeł, wyjął miecz i po prostu go przeciął. Do dziś mówimy o ”przecięciu węzła gordyjskiego” w sytuacjach, gdy jakąś bardzo skomplikowaną sprawę rozwiązujemy w sposób radykalny – jednym cięciem.

Był też uczniem jednego z największych w historii filozofów – wychowywał go Arystoteles. Wystarczyły 4 lata, aby nauczył chłopca geometrii, geografii, astronomii, etyki, prawa, fizyki, medycyny, historii i filozofii, tak, że w szesnastym roku życia Aleksander posiadał krzepę Spartanina, kulturę Ateńczyka, wiedzę egipskiego kapłana no i ambicje zdobywcy. Był gotowy do podboju świata. Wszędzie wzbudzał powszechny podziw.

Koń najwierniejszym przyjacielem

Opowiadano, że na 18. urodziny Aleksandra, jego ojcu Filipowi II zaoferowano konia z Tesalii imieniem Bucefał (”bycza głowa”). Koń jednak był na tyle dziki i na tyle nieokiełznany, że ojciec, chciał z tego podarunku zrezygnować. Uproszony przez syna, pozwolił mu go ujeździć.

”Synu, gdzie indziej będziesz musiał szukać godnego Ciebie królestwa, bo nie wystarczy Ci Macedonia, za mała jest dla Ciebie” – miał powiedzieć wówczas Filip.

Bucefał towarzyszył Aleksandrowi przez następne 12 lat. Władca traktował zwierzę jak najlepszego przyjaciela. Dotarł z nim aż do Indii. W 326 p.n.e. koń padł w bitwie nad Hydaspesem i tam został pochowany. Na pamiątkę, jedno z miast, które Aleksander Macedoński wzniósł nad Hydaspesem, nazwał na cześć swego ukochanego wierzchowca – Bukefalą.

Twarz anioła, charakter tyrana

– Był człowiekiem ogromnie gwałtownym, wybuchowym, wymordował większość swoich przyjaciół, swoich najbliższych towarzyszy – mówił w audycji Polskiego Radia dr Jan Trynkowski. – Nie jest bohaterem z mojej bajki. Uważam, że jego mit jest przesadzony. Aleksander przysłonił postać wybitniejszą od siebie, czyli swego ojca Filipa II.

Samych wizerunków Aleksandra Wielkiego zachowało się sporo, ale ich wiarygodność jest rozmaita, ponieważ większość pochodzi z czasów późniejszych. Z rozmaitych opisów wiemy, że miał na pewno piękne, bujne włosy, bardzo ciemne, prawie czarne i czarne błyszczące oczy.

Aleksandria

Ta, która leży na terenie Egiptu, nad Morzem Śródziemnym, była pierwsza. Macedończyk nazwał swoim imieniem jeszcze 30 innych miast. Wszystkie znajdowały się na trasie jego podboju. Ocalała ta jedna – egipska. Polscy archeolodzy prowadzili przez wiele lat prace wykopaliskowe w Aleksandrii. Miasto kryje podobno wielka tajemnicę – grób swego założyciela. Czy można mieć nadzieję, że to miejsce uda się kiedyś odnaleźć? – Właściwie chyba tylko cud mógłby sprawić, że ten grób się znajdzie – uważa dr Barbara Tkaczow . – To miejsce pozostaje nieuchwytne.

To z Aleksandrii wielki władca wyruszył na podbój świata. I tu powrócił po swej śmierci. Nie wiadomo jednak czy kiedykolwiek dowiemy się, gdzie dokładnie został pochowany.

Zmarł w 323 p.n.e. Miał wtedy 33 lata. Imperium, które zbudował w tak krótkim czasie rozpadło się po jego śmierci, ale zakładane przez niego greckie kolonie przyczyniły się do rozprzestrzenienia kultury helleńskiej. Hellenizacja wielkich obszarów starożytnego świata trwała całe stulecia.

źródło: polskieradio.pl