Obszar starożytnej Grecji, czyli tereny zamieszkiwane przez Greków w tym okresie, to przede wszystkim południowa część Półwyspu Bałkańskiego, wyspy Morza Egejskiego i Jońskiego oraz zachodnie wybrzeża Azji Mniejszej. W wyniku wielkiej kolonizacji i później podbojów Aleksandra Wielkiego Grecy założyli nowe polis na zachodzie i wschodzie, ale nie zalicza się ich do geograficznego obszaru określanego mianem starożytnej Grecji.

Większość terenów starożytnej Grecji znajdowała się w strefie klimatu śródziemnomorskiego, którego wpływy na lądzie europejskim ograniczały się do Peloponezu, Grecji Środkowej i Tesalii, w Azji Mniejszej do Jonii. W obszarze jego oddziaływania znajdowały się też wyspy – Kreta, Cyklady, Sporady (dawny Dodekanez). Tereny te są poprzecinane licznymi łańcuchami górskimi, które wyznaczały granice między równinami, dzieląc w ten sposób kraj na krainy historyczne.

W centrum Peloponezu znajdowała się Arkadia – wysoki płaskowyż, z którą graniczyły przedzielone górami, sięgające do morza równiny: Argolida, Lakonia, Messenia, Elida i Achaja. Głównymi krainami Grecji Środkowej były: (wymieniając od zachodu): Etolia, Lokryda, Fokida, Beocja, Attyka oraz oddzielona wąskim kanałem duża wyspa Eubea. Tesalia była rozległą równiną otoczoną górami, Jonia obejmowała nadbrzeżne równiny Lydii i Karii.